Allereerst is het heel normaal om af en toe angstig te zijn of angst te voelen. Meeste mensen leren al van jongs af aan dat angst iets is wat je niet moet laten zien of moet uiten, omdat dat zwakte zou uitstralen. En dat is als je kijkt naar de evolutie en waar we oorspronkelijk als mens vandaan komen, een hele logische redenatie. Angst tonen is kwetsbaar zijn en over het algemeen heb je als je kwetsbaar bent ook grotere kans om te sterven (als we nog in de natuur zouden wonen). 

Voor we verder gaan is het belangrijk om te weten dat je hersenen bestaan uit 3 delen, elk met een eigen takenpakket. 

• Het oudste deel – het reptielen brein: dit deel controleert onze primaire levensbehoeften, zoals onze ademhaling en eetlust, veiligheid, overleven maar ook vecht- en vluchtreacties.   
• Zoogdieren brein– het zoogdierenbrein is de evolutionair oudere laag onder de neocortex. De laag regelt veel onbewuste processen, zoals onze emoties, onze persoonlijkheid en een deel van ons geheugen. 
• De neocortex is de evolutionair jongste laag van het brein. In vergelijking met andere zoogdieren is deze laag bij de mens het meest ontwikkeld. De neocortex is vooral verantwoordelijk voor het bewust verwerken van informatie en stelt ons in staat om rationeel te redeneren. 

Deze 3 delen van het brein werken samen, maar ook onafhankelijk van elkaar. Belangrijk is om de drie breinen op 1 lijn te krijgen als je in balans wil zijn en bijvoorbeeld nieuw gedrag door te zetten. 

Om terug te komen op waarom angst wordt geïnterpreteerd als kwetsbaar en zwak in de huidige maatschappij dan ontstaat die overtuiging vooral bij de oudste twee delen van het brein. Deze overtuiging wordt van generatie op generatie door gegeven. Angst is iets wat we meestal proberen te onderdrukken. Is het niet voor de mening van anderen dan wel, omdat we het dus niet hebben geleerd om te voelen. 

Wat is dan wel de manier om minder angst te ervaren?  

Gek genoeg door het meer te voelen. In mijn praktijk wordt daar altijd met verbazing op gereageerd, maar toch is het zo. Wat gebeurt er als ik tegen je zeg: ‘Wat er ook gebeurt, niet aan een blauwe olifant denken. Dus echt niet aan de blauwe olifant denken.’. Juist ja, je denkt aan de blauwe olifant. Dat waar je je op focust groeit. Hetzelfde geldt voor dat wat je niet wilt. Als je tegen een kind dat net leert fietsen zegt: ‘Pas op voor die lantaarnpaal’, het kind kijkt naar de lantaarnpaal, focust zich op dat punt en je raad het al, beland tegen de lantaarnpaal. 

Zo werkt het ook met angst; ik mag angst niet voelen want dat is kwetsbaar en niet fijn. Vervolgens wil je niet aan die angst denken, denk niet aan die angst… En dan ben je dus de hele tijd met de angst bezig en groeit het en groeit het. In je brein gebeurt er dan dit; angst is gelijk aan gevaar (triggert reptielenbrein), waardoor je al snel een nare emotie gaat voelen bij angst (zoogdierenbrein actief) en hoe je je ook voor genomen hebt om angst meer de ruimte te geven met je neocortex, het lukt je niet om je angst recht in de ogen te kijken. 

Maar als je de angst leert voelen vanuit een juiste overtuiging, waardoor de drie delen van je brein in balans blijven, kun je angst ervaren zonder dat het een groot deel van je leven over neemt. 

Met de overtuiging; ‘angst is er om mij te waarschuwen en het is ok, ik kan dat aan’, wordt je reptielenbrein niet getriggerd (je kunt het immers aan) en je zoogdierenbrein kan het ruimte geven (omdat het ok is) waardoor je je angst kan doorvoelen en onderzoeken (zoals je gepland had met je neocortex) zonder dat je systeem op code rood gaat. En dan zal je zien dat na verloop van tijd angst eenzelfde soort plek in je leven gaat krijgen als blijdschap, verdriet en boosheid. Het komt en het gaat en dat is ok.