In je werkzame leven of in je privéleven… we staan regelmatig voor kleine en grotere keuzes met dito consequenties. En wanneer we op die Y-splitsing uitkomen, wil iets in ons zo snel mogelijk een keuze maken. Ga ik linksaf of ga ik rechtsaf?
Blijven staan is vaak geen optie, omdat het daar op dat kruispunt van die beslissing veel te ongemakkelijk voelt. En hoewel het naar mijn mening noodzakelijk is om daar stil te kunnen blijven staan, te wachten, te kijken en te doorvoelen is het minstens zo noodzakelijk om ook op een geven moment de eerstvolgende stap te nemen. Zodat je niet vervalt in het heel goed kunnen omgaan met die lastige plek. Of zodat je een andere confrontatie niet aan hoeft te gaan: “Tel je zegeningen…”, “We hebben het nu toch ook goed…”, “Ik aanvaard en accepteer dat het nu eenmaal zo is…” Dan wordt het wachten op die kruising eerder een escape, dan dat het nog bijdraagt aan de relatie tussen jou en jezelf. De plek waar vanuit je die eerste stap neemt, die kan echter wel enorm verschillen.
Maak je een stap of een keuze om vooral van een bepaalde lastigheid af te komen? Of maak je de stap simpelweg omdat je verder wilt en benieuwd bent naar wat er gaat komen? Dat je nieuwsgierig bent naar wat er op de volgende pagina geschreven staat, zelfs wanneer dat een hele zwarte bladzijde in je leven is. Omdat je diep van binnen weet en voelt dat zelfs daar, op die donkere plek je nog steeds vaste grond onder je voeten voelt, het plafond niet naar beneden komt en je gewoon kunt ademhalen. Dat het ook daar eigenlijk best goed vertoeven is en er vele lessen en inzichten geleerd kunnen worden. Geen gemakkelijke plek, maar wel een hele kansrijke om te kunnen groeien en te ontwikkelen.
Welke prijs wil jij betalen?
Maar al te vaak zie ik dat mensen vinden dat ze een keuze móeten maken. En behalve dat er “een keuze” gemaakt móet worden, wordt deze keuze vaak ook nog eens verzwaard met het feit dat het vooral “de juiste” of “de goede” keuze moet zijn. Waarmee jouw welbevinden afhankelijk wordt van het resultaat van deze keuze en er dus enorm veel druk komt te liggen op de beslissing die je neemt. Op dit soort momenten kan het ook waardevol zijn om het eens 180 graden om te draaien: door niet te kijken naar wat “de beste keuze” is, maar “welke prijs wil ik eigenlijk betalen”? Want aan iedere keuze hangt een verlies kant, je betaalt altijd een prijs: welke prijs wil jij betalen…?
Het kan het verschil maken tussen dat je een keuze gaat maken uit angst om iets te verliezen of dat je een keuze gaat maken vanuit een verlangen. Dat je bereid bent om die ene stap te nemen, niet wetende waar die toe gaat leiden. Maar dat je wel een duidelijk verlangen en een duidelijke richting hebt. En als je die stap dan genomen hebt en je afstemt op dat unieke instrument, jouw lijf, dat je exact vertelt wanneer de beweging die je maakt kloppend is of niet: krijg je er energie van, geeft het een blij gevoel, krijg je vlinders in je buik en gaat je motor ervan draaien? Of voel je weerstand, spanning, pijn in je buik en word je er misschien wel letterlijk ziek van?
Jouw lijf als richtingaanwijzer
Het kan ook nog zijn dat iets in jou het spannend vindt en dat het desondanks kloppend voelt… Waardevol dus om je lijf in goede fysieke en mentale conditie te houden en niet te verdoven met pillen of andere middelen. Is de keuze in lijn met je verlangen en voelt het goed? Dan zet je een volgende stap. Zo niet, dan stuur je bij. Klinkt simpel, maar is niet zo eenvoudig…
Ook hier een tegenstrijdigheid: de manier om een stap voorwaarts te zetten vanuit verlangen en nieuwsgierigheid in plaats vanuit de reflex om van een bepaalde lastigheid af te komen, is door te wachten en te vertragen. Precies daar op die splitsing met al die ongemakkelijke gevoelens en het “niet-weten”.
Voel maar hoe iets in jou trekt om zo snel mogelijk weg te gaan van die lastige plek en desondanks neem je het besluit om te wachten. Om vervolgens van daaruit wél die eerste stap te zetten. Uit nieuwsgierigheid, uit willen en verlangen. Onafhankelijk van wat het resultaat van die keuze ook zal zijn. Natuurlijk gaaf als die kloppend is, maar het mág ook mislukken. Het mág ook “fout” gaan. Dan stuur je opnieuw bij. Zo versnel en verrijk je niet alleen je eigen leven met inzichten en ervaringen, maar kan je via die weg ook jouw waarde toevoegen aan de wereld om je heen.
