Mijn naam is Anita Beek en in mei 2017 liep ik NAH (niet aangeboren hersenletsel) op tijdens een onschuldige val. Die val heeft mijn leven compleet veranderd. Ik neem je graag mee in mijn proces van herstel.

Een onschuldige val die alles veranderd

In 2017 stapte ik op een skateboard en viel achterover. Mijn achterhoofd ving de laatste klap op en dit gaf een harde dreun, waardoor ik NAH opliep. Ik voelde meteen dat het niet goed was, want mijn hele lichaam deed pijn en ik kon moeilijk bewegen. Ik grapte tegen mijn man: ‘Help! Mijn hele lijf is gebroken…’ Er was op dat moment geen tijd voor pijn, want we vierden de verjaardag van mijn zoon. Dus ik ging door.

In de avond begon ik druk in mijn hoofd te voelen. Alsof de binnenkant niet meer in mijn schedel paste. De druk in mijn hoofd was zo groot dat ik mijn hoofd voelde bonken en er tranen bleven vloeien uit mijn ogen. Ik kon mijn hoofd niet meer dragen en ging naar bed met hoofdpijn en pijn in mijn hele lichaam. De dag erna moest ik weer aan het werk. Ik belde naar mijn werk en zei dat ik die dag niet zou komen, want ik had hoofdpijn van de val. Ik was ervan overtuigd dat ik de dag erna weer kon werken. Mijn collega vroeg of het wel goed met me ging, want ik klonk in de war. In de war dacht ik? Ik ben helemaal niet in de war. Toen wist ik nog niet wat ik nu weet. Dit was het telefoontje waar naar ik niet meer ben terug gekeerd naar mijn werk.

De klachten bleven aan

De week na de val werden de klachten in mijn hoofd en de pijn in mijn lichaam erger. Ik gaf over en kon de hele dag wel slapen. Ik voelde me alleen en vreselijk moe. De wereld ging te snel. Lopen ging moeilijk, daarvoor zocht ik steun bij stoelen en tafels in huis. Praten lukte niet goed, ik wist wel wat ik wilde zeggen, maar ik kreeg het niet uit mijn mond. Ik was vertraagd in bewegen, spraak en informatieverwerking. Ook kon ik mijn kinderen niet verdragen. Elke beweging die ze maakten of zin die ze zeiden was te veel. Ik kon geen bijdrage leveren in huis en voelde me hierdoor veel schuldig. Ik faalde in elke rol; als moeder, vrouw, dochter, vriendin en werknemer. Ik overleefde de dagen op mijn donkere kamer in bed.

De verkeerde diagnose

Toch bleef ik hoop houden. 6 maanden na mijn val had ik een afspraak bij de neuroloog. Hij kon me vast vertellen wat er met me aan de hand was, wat ik er zelf aan kon doen en het allerbelangrijkste; of mijn brein weer beter zou functioneren. Ik keek erg uit naar deze afspraak. Ik had een lijstje meegenomen met mijn klachten zodat ik ze uit kon spreken en niet zou vergeten.
Na 20 minuten stond ik buiten de behandelkamer. Huilend.
Zijn conclusie: ik had een whiplash. Maar hij legde ook uit dat je het vroeger zo noemde. Die term wordt niet meer gebruikt. Veel mensen associëren de term whiplash met chronische klachten. Als mensen verwachten dat ze ernstige klachten houden, herstellen ze minder snel.
Zijn advies: fysiotherapie voor de pijn in mijn nek.
En de cognitieve klachten?
Die werden misschien beter in de toekomst.
En een MRI scan?
Niet nodig.

Ik kon het niet geloven. Mijn hoop verdween en ik had niets meer om mij aan vast te houden. Zo wilde ik niet meer leven. Ik vond mezelf niet meer de moeite waard en werd niet gehoord door mijn huisarts en neuroloog. Dit was geen leven en nergens kon ik hoop uithalen dat het weer goed kwam met mijn brein. Naast alle lichamelijke en cognitieve klachten, die ik over hield aan NAH, kreeg ik een depressie. Het was een tijd van volhouden voor mij en mijn gezin. Mijn man regelde alles thuis wat betreft het huishouden en de kinderen. Ik hoefde mij daardoor alleen te focussen op mijn herstel van NAH. Ik kreeg in de gaten dat ik mijn eigen pad van herstel moest gaan uitzoeken. Er lag geen pad voor mij en ik moest het zelf gaan doen. Dit werd mijn uitdaging!

Mijn eigen weg naar herstel van NAH

Ik heb Charlotte leren kennen tijdens mijn zoektocht naar herstel van NAH. Ik zag haar juicend op Instagram met een sapje dat goed is voor het brein. Ze inspireerde me. Ik heb mijn herstel breed aangepakt. Mijn hele leven richtte ik in op breinherstel. Dit deed ik door brein kennis, brein voeding, beweging, supplementen en ontspanning met elkaar te combineren. Alle ingangen die ik kon bedenken om aan mijn NAH te werken heb ik gegrepen. Charlotte was daarin voor mij een anker. Ik had een leeg Instagram account en volgde alleen haar. Ik kon de prikkels van social media niet verdragen, maar haar kennis wilde ik hebben. Elke dag deelde ze haar kennis over Brain Food, de werking van het brein, beweging en supplementen. Elke dag leven met een depressie en onvermogen en pijn maakten de dagen zwaar. Door haar berichten en story’s hielp ze me in beweging te blijven en te groeien.

In mijn volgende artikelen neem ik je mee in wat mij geholpen heeft tijdens mijn herstel van NAH en hoe ik ben omgegaan met mijn prikkels.