In 2017 was ik werkzaam als psychomotorisch therapeut voor een instelling. Daarnaast had ik alles in kannen en kruiken om mijn eigen praktijk voor psychomotorische therapie te starten. 3 weken voor de start viel ik op mijn achterhoofd. Dit had grote gevolgen voor mijn dagelijks leven en mijn werk. In het begin was er nog adrenaline waar ik op vooruit kon. Ik had geen tijd om ziek thuis te zijn en stil te staan. Het doorgaan en doen alsof er niks aan de hand was is wat ik deed maar de vele klachten lieten dit niet toe. Ik raakte volledig uitgeschakeld. Hoe ik langzaamaan weer mijn leven kon oppakken lees je in mijn vorige artikelen. Klik hier om die eerst te lezen.

Stoppen met werken bij mijn baas

Na 2 jaren van ziek zijn had ik een gesprek met mijn werkgever. In goed overleg besloten we mijn contract te beëindigen. Ik heb 2 jaar lang de druk gevoeld en me schuldig gevoeld omdat ik wel wilde werken, maar het niet kon. Mijn werkgever heeft me enorm goed begeleid en behandeld. Ik had graag terug willen keren, zodat het voelde dat ik iets terug kon doen voor ze, maar ik wist dat dit niet haalbaar was. Terug keren naar het ziekenhuis waar ik werkte zou betekenen dat de lat voor mezelf veel te hoog kwam te liggen. Het was 45 minuten rijden vanaf mijn huis, ik werkte voor verschillende afdelingen met grote groepen en met veel verschillende collega’s. Ik wist zeker dat dit me niet zou lukken.

Ik voelde dat ik de keuze moest maken om te stoppen. Hoe spannend ook, want ik had totaal geen perspectief. Ik wist op dat moment zelfs niet hoe ik verder zou herstellen van mijn hersenletsel. Maar ik durfde te vertrouwen op het pad dat ik was ingeslagen en dat was mijn cirkel van vermogen vergroten door grenzen te verleggen en mijn hart te volgen. Ik nam afscheid van mijn collega’s en wist dat dit niet meer de plaats was waar ik naar terug zou keren.

Mijn eigen hart gaan volgen

Als er iets is wat ik mezelf heb geleerd tijdens mijn herstel is mijn hart volgen. Het voelde alsof ik opnieuw mocht beginnen. Ik stond mezelf toe om keuzes te maken die bij mij paste en waar ik een geluksgevoel bij kreeg. Op deze manier werd de moeilijke tijd waarin ik me bevond dragelijker. Ik keek vooruit naar waar ik naar toe wilde en zorgde voor doelen die te mooi leken om waar te zijn. Waarom? Deze doelen gaven me de kracht om de dagen betekenis te geven en me nieuwsgierig hielden of ik het zou bereiken.

Ik verlangde ernaar weer onder de mensen te zijn

Wat ik voelde was dat ik behoefte had om weer van betekenis te zijn. Hele dagen thuis werken aan mijn herstel zorgde ervoor dat ik me wat vervreemd voelde van de buitenwereld. Het hele proces had iets gedaan met mijn zelfvertrouwen. Ik had moeite om mezelf de moeite waard te vinden en voelde me erg alleen. Ten opzichte van anderen voelde ik me minderwaardig en klein.

Ik wist dat het tijd was om mezelf weer buitenshuis te begeven en werkervaring op te doen. Om in mijn vak als psychomotorisch therapeut te werken vond ik het te vroeg. Mijn brein had nog training nodig om handvaardiger te worden en zelfverzekerder in contact met mensen om me heen. Ik besloot vrijwillig te werken bij mijn favoriete healthy foodrestaurant. Mijn werk bij FeelGood begon met kleine overzichtelijke taken, zonder druk, zonder begin- en eindtijd. Gewoon er zijn en weer in contact zijn met mensen. Dit bracht al gauw verbetering. Mijn zelfvertrouwen groeide over mijn eigen vaardigheden, maar ook in het omgaan met de mensen om me heen zoals gasten en collega’s. Inmiddels heb ik een contract gekregen en werk ik er 2 dagen in de week.

De wens om mijn eigen praktijk te starten bleef aan

De wens waar ik me tijdens mijn revalidatie aan vast hield was alsnog de praktijk te starten, die ik zou starten. Deze wens sprak ik uit naar de arbeidsdeskundige en hij heeft me geholpen om de juiste begeleiding hierin te vinden. Mijn wens werd gehoord en een bedrijf helpt mij nu met de laatste stappen voor de start van mijn eigen praktijk! Ik ben zo blij!

Maar door de start van mijn praktijk komt onzekerheid ook om de hoek kijken. Waar ik onzeker over ben of ik weer in staat ben om verschillende mensen achter elkaar te zien en of mijn brein die focus en werkconditie aan kan. Om mezelf hier vertrouwen in te geven ga ik werkervaring op doen in een revalidatiecentrum voor 4 uur per dag. Dat zijn de uren waarmee ik in mijn praktijk wil beginnen. Ik ga die ervaring opdoen in een revalidatiecentrum op de afdeling Niet Aangeboren Hersenletsel. Mijn doel is om werkconditie op te bouwen en mijn vertrouwen daarin te vergroten. Net als bij FeelGood heb ik ook in dit geval gekozen voor een wensplek. Een plek waarvan mijn hart sneller gaat kloppen en waar ik naar uit kijk om te starten en mijn cirkel van vermogen te vergroten.

De belemmering is voor mij een uitdaging

Dit is hoe ik het mijn hele revalidatie heb gedaan. Wat zijn mijn verlangens en hoe kom ik daar? Of wat staat me in de weg om daar te komen? Belemmering is voor mij juist een uitdaging. Wat heb ik nodig om weer doorgang te vinden naar mijn verlangens? In dit geval is onzekerheid de belemmering in het uitbreiden van mijn praktijk. Mijn ervaring is door leiding te nemen over de belemmering de weg weer vrijkomt voor mijn verlangen. Ik vind het een uitdaging om mijn creativiteit te gebruiken om de weg weer vrij te maken. Die creativiteit van denken kan ik ook kwijt in mijn werk als psychomotorisch therapeut. Ik heb in mijn hele proces van revalideren en integratie naar werk de leiding genomen over belemmerende factoren. Hier heb ik een werkwijze in gevonden die helpend is voor mij. Ik kijk er naar uit dat ik mijn vak weer kan beoefenen en verder mag gaan met het vergroten van mijn cirkel van vermogen!